Hoe moeilijk het soms ook kan lijken om iets zinnigs over muziek te schrijven, heel af en toe komt je ook een plaat tegen, waarover je niet al te veel moet nadenken om er de juiste woorden te voor vinden. Ik denk dat we met deze Unfolding van Hartwin zo’n plaat te pakken hebben. Hartwin voorstellen hoeft niet echt meer, durf ik te denken: de man draait al heel lang mee helemaal bovenaan de top van de moderne Vlaamse folk, zowel met z’n “familietrio” D’Hoore, als met Siger, Viorel, Estbel en in duo met Leana. Elk van deze uitingen leverde bijzonder fraaie muziekjes op, die ook een neerslzg kregen in een paar erg bruikbare boekjes, waar veel jonge folkies overal in Vlaanderen hun voordeel mee doen.

Je leerde doorheen de jaren autodidakt Hartwin kennen als een gedreven muzikant, maar gaandeweg ook als een bekwame componist die het vermogen heeft om ervaringen en waarnemingen in muziek om te zetten. Zelf ben ik altijd onder de indruk gewest van wat de Estse periode van Hartwin aan moois opleverde, terwijl ik net zo goed compleet omvergeblazen werd door “Rodeland” of “Flandriens”, waar hij eerder een dienende rol op zich nam.

Op deze nieuwe plaat neemt hij een lichtjes andere richting: hij integreert zijn diatonische accordeon in een klassiek strijkerstrio, zodat je een heerlijke mix van folk en klassiek krijgt, die helemaal de Hartwin-stempel draagt: melancholisch, overpeinzend en onmiskenbaar aan de natuur gelinkt. Met medemuzikanten Nicolas Dupont, Clément Holvoet en Julius Himmler plus daarbovenop vocale bijdragen van klankentovenaar Mick Pedaja en zowel Emma Barton-Smith als Gabriel Hollander van het geweldige Brusselse Etesiane Ochestra, brengt Hartwin een negental stukken, die je ruwweg als kleine suites kunt omschrijven en die allemaal één ding gemeen hebben: ze dwingen je te luisteren en je wordt er keer op keer ongelooflijk rustig van.

Dit is uitgepuurde muzikale beheersing, waarbij je wel eens denkt dat het om melodieën gaat, die net zo goed tweehonderd jaar geleden geschreven hadden kunnen zijn. Dat leverde ten huize van ondergetekende weleens een tijdelijke verdwijning van de CD op, omdat één der huisgenoten ze meenam naar strijk- of leeskamer. Gelukkig kwam het schijfje wel telkens ongehavend terug. Om maar te zeggen: de nieuwe plaat van Hartwin is bijzonder mooi en ze pakt je vlotjes bij je nekvel, zij het op een leuk-dwingende manier: je kunt niet anders dan dit met graagte keer op keer beluisteren en, waar ik een hartsgrondige hekel heb aan behangmuziek, vlij ik me wàt graag neer in het donzen decor van deze “Unfolding”. De verantwoording, die Hartwin zelf op de binnenhoes van de plaat schrijft, zegt het helemaal: we ontvangen, kneden, herkneden en hervormen. Dat is wat we doen, als deel van de cyclus, die “Leven” heet. Zo simpel kan schoonheid zijn…Hulde !

(Dani Heyvaert)